Kontakt z tą grą był szokiem. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałem. Nie mogłem wyjść z podziwu. Czułem się jak bym był tam w środku, poruszał się w jakimś zamczysku. Przemierzał jego korytarze, komnaty, podziemia i okolice na zewnątrz. Fosy, mury i dziedzińce. Szok, podziw, fascynacja.

Najbardziej zafascynował mnie w Quake klimat i budowa pomieszczeń. Głównie wielopoziomowość (schody, windy, pułki). Nigdy czegoś takiego nie widziałem i to mnie cholernie ruszyło. Bardzo podobało mi się to, że kieruję jakimś ludkiem, poruszam się w jakiejś lokacji, że widzę oczami tego ludka i to uczucie jak bym to JA SAM był TAM naprawdę. Coś niesamowitego! I ta klimatyczna, „naturalna” i mroczna grafika.

Quake poznawałem najpierw w trybie multiplayer i to było dodatkowym szokiem dla mnie. Że można grać z kimś siedzącym przy innym komputerze w tą samą grę. Wcześniej rywalizację widziałem tylko na dzielonym ekranie w grach sportowych na Atari.